Kiedy dużo dzieje się w realu, nie ma czasu na net. No ale- stęskniłam się za blogiem i za Wami drodzy blogoczytacze. To widoczek z pogranicza lata i jesieni, jeszcze maki, a już uschłe liście przy świeżo wyasfaltowanej drodze, gdzieś na Mazurach Zachodnich. W Prusach, jak koryguje surowo Pan Sierotka.
Pomiędzy książkowymi zamówieniami, zmalowałam jesiennych widoczków więcej.
Zaczynamy płomiennie, z przełomu sierpnia i września:
Gama, z zielono żółtej złocieje...
zieleń przestaje być taka czysta- oczywista
trawy płowieją
Drzewa rudzieją, jest ciemniej, zimniej...
Ale są i jaśniejsze momenty- jak dziś, kiedy lecę do Ameryki na zaproszenie Centrali Polskich Szkół Dokształcających. Będą spotkania, warsztaty plastyczne z dziećmi w szkołach weekendowych, i koncert z okazji -uwaga, uwaga- STU lecia Centrali.
Mega urodzinki- będzie się działo!
To jest takie piękne, że po prostu brak mi słów. Przesuwam myszką od jednego obrazka do drugiego i mam wrażenie, że jakieś czary odchodzą w Twojej pracowni.
OdpowiedzUsuńCudownie. Bukolicznie.
OdpowiedzUsuń