Jak w greckiej tragedii

Jako gapa gubiąca rękawiczki, parasole, siejąca po świecie szerokim gestem: szaliki, klucze i okulary przeciwsłoneczne, co mogę przytwierdzam do siebie na sznurku. Smycze do kluczy wszyte do toreb sprawdzają się znakomicie. Noszę też na sznureczku okulary do pracy/czytania, żeby nie szukać ich po całej chacie. No i przy pracy słucham z discmena audiobooków. Na tyle długo , regularnie, że troszkę strach mi używać tych paradnych bezprzewodowych ( widać je na fotce >>>TU>) , bo to tak, jaby człowiek regularnie rozmawiał 8 godzin przez komórkę. Tu fale elektromagnetyczne, a tu moja drżąca i samotna komóreczka mózgowa. No przecież jej tego nie zrobię. Słuchawki mam więc przeważnie klasyczne, z dłuuuugiiimiii kabelkami. No i kiedy odchodzę od stołu do pracy, zmęczona tak że ŁOJEJU i chcę zdjąć z siebie to całe okablowanie, kiedy biały przewód słuchawek splecie się z brązowym sznurkiem okularów w jakiś poszóstny węzeł, walczę z tą materią jak nie przymierzjąc Laokoon z synami. Znaczy się -z wężami. Ja to ten gość w środku, ci kolesie po bokach to też ja, kiedy wychodzę z siebię z irytacji.

Tako rzecze Wikipedia: Dzieło przedstawia historię Laokoona i jego synów, zabitych przez węże morskie, opisaną w księdze II Eneidy. Przedstawione w nim zostały trzy akty tragedii. Podczas gdy umieszczony z prawej strony starszy syn, znajdujący się jeszcze w sytuacji dającej szansę ratunku, wyobraża początek akcji, a umieszczony po lewej stronie młodszy zginął już w uściskach węży, w ojcu – figurze środkowej – pokazano energię w obliczu nieuchronnej śmierci, obraz pełen wzniosłości i grozy.