ziluno- ziluno

Na dnie maminej szafy znalazłam kawałek materiału, z którego kiedyś, kieeeedyś dawno temu, za górami za lasami, miała kuchenny fartuszek ukochana Babcia Bronia. Zupełnie o tym fakcie  zapomniałam, ale ten kawałek płótna i nadrukowane na nim wzory rozsupłały me synapsy, ożywiły podwiędłe neurony i BĘC! z dna szafy zaprowadziły mnie na samo dno mojej pamięci.

Hołubiłam szmatkę, przekładałam z dołu szafy do wora, z wora do pudełka, z pudełka do przezroczystego kontenera z materiałami, leżała, leżała i wreszcie -jadąc kilka dni temu pociągiem, taplałam się oczyma w tej szalonej, czerwcowej zieleni. Nie wiem jak Wy- ale ja tę wczesnoletnią, niemal świecącą zieleń
U W I E L B I A M W maju i czerwcu czuję jakby mnie ktoś systematycznie  napełniał gazem rozweselającym. Wiedziałam, że jeśli zaraz, natychmiast nie zrobię czegoś BARDZO, BARDZO ZIELONEGO po prostu eksploduję.

Zaanektowałam więc kawałek babcinego fartuszkowego ogródka - nie było innej rady!

Nie obyło się bez- a jakże! pasiastej koszuliny...

I tak- powoli, powoli...

 ..nitka za nitką...

...ścieg za ściegiem..

                                                      
                                                  ..rosła sobie trawa..

...kwitły kwiaty...

...a na środku tej falującej, jarzącej,  zieloności siedział mały, czarny kot. Z czegoś to bardzo zadowolony.

O taki:

P. S Właśnie doszłam do wniosku,że takie grube wąsy z podwójnych nitek niedobre, oj nie dobre są. Tnę bez litości. Za to z lupą, bo szmateczka mała

***

W Muzeum Oskara Kolberga wisi tablica z nazwami kolorów. Zielony to ZILUNO, a taki wściekle intensywny kolor nazywa się po prostu 

ZILUNO-ZILUNO.